Espen Strandhagen ziet dingen in de stad waar de meesten aan voorbij gaan
In de Dokzaal aan de Plantage Doklaan in Amsterdam zag ik de tentoonstelling (Un)tamed Territories. Verscheidene van de kunstenaars zoals Jet Nijkamp, Jacqueline Lamme en Nanna Lahn had ik al geïnterviewd (zie elders op deze site). Mijn oog bleef hangen bij de tekeningen van Espen Strandhagen, die ook aanwezig was.
" In zijn recente serie ‘There is a Bed’ lijkt hij het macabere aspect in zijn werk voor het eerst openlijk naar voren te brengen. Terwijl hij deze thematiek voorheen eerder onderhuids of vaak wat subtieler verwerkte, kan niemand om de rode plas heen, die vanuit het bed op de grond sijpelt. Toch stoten of schrikken zijn werken niet af. Strandhagen weet door zijn nauwgezette – bijna technische manier van tekenen – in combinatie met een verfijnd kleurgebruik, de beschouwer voor zich te winnen. Doordat de kijker in eerste instantie door zijn tekenkunsten wordt gecharmeerd, zal deze zich pas later gaat afvragen: ‘waar kijk ik eigenlijk naar?’ "
“[…] lijkt het werk van Espen Strandhagen een traditionele tekening naar de waarneming. Schijn bedriegt. Wat in eerste instantie een uiterst gedetailleerde potloodtekening van een stukje wegdek met afval en bladeren lijkt, heeft een vervreemdend detail. Er ontbreekt een klinker in de tekening, waardoor we een inkijkje krijgen in een onbekende en mysterieuze substantie. Het heeft iets weg van een toegangspoort naar een ander universum. Plotseling krijgt de traditionele tekening iets onbehaaglijks.”
